Krytyk jako kurator 1402-KK-2L-ka-S1

Celem zajęć będzie krytyczna refleksja na temat metod prezentacji sztuki współczesnej od połowy XX wieku po czasy aktualne. Analizowane będą zjawiska oraz procesy jakie odcisnęły piętno na sztuce i praktyce instytucjonalnej. W szczególności nacisk położony będzie na prześledzenie w jaki sposób praktyka kuratorska może wpływać i oddziaływać na dyskurs artystyczny, instytucjonalny oraz publiczny, ale także w jaki sposób jest od nich zależna.
Kluczowe dla oceny dyskursu kuratorskiego są badania nad historią i specyfiką wystaw. Problematyka wystawy i wystawiennictwa pozostaje niezwykle ważnym tematem z jakim mierzy się dziś historia sztuki. Przemiany w postrzeganiu przestrzeni ekspozycyjnej, praktyki wystawiennicze i sposób prezentacji samych dzieł uwikłane są w szereg zależności. Wpływ na nie mają zarówno zmieniająca się sztuka, stale ewoluujące strategie artystyczne, ale także przemiany i dynamika wewnątrz samych instytucji. Wystawa może stać się również narzędziem krytycznym, generującym dyskurs zarówno z obszaru badań nad sztuką jak również dotyczący debaty publicznej.
Zajęcia zakładają dwupoziomowy sposób pracy, gdzie zagadnienia teoretyczne przenikać będą się z praktycznymi. Z jednej strony będą koncentrować się na aspektach historycznych i teoretycznych kreśląc perspektywę otwierającą się na głosy historyków, krytyków i teoretyków sztuki, muzealników, galerzstów czy, last but not least, kuratorów i artystów. Z drugiej strony przyjmą one formę „interwencyjną” próbującą łączyć krytyczny przegląd i analizę wybranych wystaw czy eksperymentalnych strategii prezentacji sztuki z aktywnym uczestnictwem w życiu artystycznym (wizyty studyjne, analiza bieżących wystaw, spotkania z zaproszonymi artystami/kuratorami ).
Główne zagadnienia:
· kurator sztuki – historyczne uwarunkowanie; ewolucja pojęcia; metodologia pracy; strategie i modele kuratorskie; znaczenie i pozycja; relacja kurator – artysta – odbiorca
· relacja zawodu krytyka sztuki i kuratora sztuki
· historyczne początki nowoczesnego kuratorstwa w Polsce (m. in. Jerzy Ludwiński, Ryszard Stanisławski, Urszula Czartoryska, Janusz Bogucki, Marek Rostworowski, Wiesław Borowski)
· prezentacja sylwetek najważniejszych polskich i światowych kuratorów (m. in.: Harald Szeemann, Hans Ulrich Obrist, Okwui Enwezor, Pontus Hultén, Seth Siegelaub, Anda Rottenberg, Wojciech Krukowski, Adam Szymczyk)
· wystawa jako narzędzie krytycznej refleksji i sposób do kreowania znaczeń oraz debaty publicznej
· muzeum krytyczne jako forum zaangażowane w debatę i miejsce podejmujące ważne problemy społeczne (nowa muzeologia, nowy instytucjonalizm)
· globalny wymiar kultury artystyczne; horyzontalna historia sztuki; studia postkolonialne, globalna historia sztuki; biennalizacji sztuki współczesnej (m. in. Documenta, Manifesta, Biennale w Wenecji)
· nowe praktyki artystyczne i sposoby ich prezentacji (m.in. postinternet, działania postartystyczne, sztuka reakcyjna i partycypacyjna, aktywizm, postumanizm, zwrot performatywny.