Historia literatury polskiej: literatura nowożytna 2505-s1FPO2Z-HLP

Punkt wyjścia: „Inny jest zwierciadłem, w którym możemy się przeglądać” (Ryszard Kapuściński). Wykład ma służyć cudzoziemcom, którzy pragną poznać literaturę polską w jej związkach z dziejami politycznymi.
Najogólniejszy porządek chronologiczny wykładu: od Jana Kochanowskiego do Czesława Miłosza. Teksty stanowiące materię poszczególnych zajęć oraz problemy w owych tekstach zawarte nie wyczerpują bynajmniej tzw. „całości”, jaką powinna stawać się historia literatury polskiej – zważywszy liczbę spotkań: byłoby to niemożliwe. Innymi słowy: w głowach słuchaczy teksty podejmowane w toku zajęć z czasem coraz mocniej powinny współtworzyć najogólniejszy obraz dziejów nowożytnej literatury polskiej. Niepodobna abstrahować od podstawowej materii historycznej (dzieje polityczne) oraz teoretycznoliterackiej (rytm, rym, wiersz, proza).

Wykład ma za zadanie:
- przekazanie wiedzy o głównych problemach nowożytnej literatury polskiej i dziejów Polski
- uświadomienie, że analizowane na wykładach teksty tworzyli ludzie, którzy przeważnie żyli w innych epokach, jednak są one czytane dziś – toteż przeszłość jakby istnieje w teraźniejszości (wiedzie swe życie po życiu).

Problematyka kolejnych wykładów:
1. Anonimowa pieśń religijna: „Bogurodzica”
2. Mikołaj Rej, „Żywot człowieka poczciwego”
3. Jan Kochanowski, „Fraszki”
4. Jan Kochanowski, „Odprawa posłów greckich”
5. Jan Kochanowski, „Treny”
6. Mikołaj Sęp Szarzyński, „Rytmy”
7. Jan Andrzej Morsztyn, „Lutnia”
8. Wespazjan Kochowski, „Psalmodia polska”
9. Wacław Potocki, „Ogród fraszek”
10. Stanisław Konarski, „O skutecznym rad sposobie”
11. Ignacy Krasicki, „Do króla”
12. Ignacy Krasicki, „Bajki i przypowieści”
13. Ignacy Krasicki, „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”
14. Józef Wybicki, „Mazurek Dąbrowskiego”
15. Franciszek Ksawery Dmochowski, „Sztuka rymotwórcza”

Punkt wyjścia: „Inny jest zwierciadłem, w którym możemy się przeglądać” (Ryszard Kapuściński). Wykład ma służyć cudzoziemcom, którzy pragną poznać literaturę polską w jej związkach z dziejami politycznymi.
Najogólniejszy porządek chronologiczny wykładu: od Jana Kochanowskiego do Czesława Miłosza. Teksty stanowiące materię poszczególnych zajęć oraz problemy w owych tekstach zawarte nie wyczerpują bynajmniej tzw. „całości”, jaką powinna stawać się historia literatury polskiej – zważywszy liczbę spotkań: byłoby to niemożliwe. Innymi słowy: w głowach słuchaczy teksty podejmowane w toku zajęć z czasem coraz mocniej powinny współtworzyć najogólniejszy obraz dziejów nowożytnej literatury polskiej. Niepodobna abstrahować od podstawowej materii historycznej (dzieje polityczne) oraz teoretycznoliterackiej (rytm, rym, wiersz, proza).

Wykład ma za zadanie:
- przekazanie wiedzy o głównych problemach nowożytnej literatury polskiej i dziejów Polski
- uświadomienie, że analizowane na wykładach teksty tworzyli ludzie, którzy przeważnie żyli w innych epokach, jednak są one czytane dziś – toteż przeszłość jakby istnieje w teraźniejszości (wiedzie swe życie po życiu).

Problematyka kolejnych wykładów:
1. Anonimowa pieśń religijna: „Bogurodzica”
2. Mikołaj Rej, „Żywot człowieka poczciwego”
3. Jan Kochanowski, „Fraszki”
4. Jan Kochanowski, „Odprawa posłów greckich”
5. Jan Kochanowski, „Treny”
6. Mikołaj Sęp Szarzyński, „Rytmy”
7. Jan Andrzej Morsztyn, „Lutnia”
8. Wespazjan Kochowski, „Psalmodia polska”
9. Wacław Potocki, „Ogród fraszek”
10. Stanisław Konarski, „O skutecznym rad sposobie”
11. Ignacy Krasicki, „Do króla”
12. Ignacy Krasicki, „Bajki i przypowieści”
13. Ignacy Krasicki, „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”
14. Józef Wybicki, „Mazurek Dąbrowskiego”
15. Franciszek Ksawery Dmochowski, „Sztuka rymotwórcza”

Punkt wyjścia: „Inny jest zwierciadłem, w którym możemy się przeglądać” (Ryszard Kapuściński). Wykład ma służyć cudzoziemcom, którzy pragną poznać literaturę polską w jej związkach z dziejami politycznymi.
Najogólniejszy porządek chronologiczny wykładu: od Jana Kochanowskiego do Czesława Miłosza. Teksty stanowiące materię poszczególnych zajęć oraz problemy w owych tekstach zawarte nie wyczerpują bynajmniej tzw. „całości”, jaką powinna stawać się historia literatury polskiej – zważywszy liczbę spotkań: byłoby to niemożliwe. Innymi słowy: w głowach słuchaczy teksty podejmowane w toku zajęć z czasem coraz mocniej powinny współtworzyć najogólniejszy obraz dziejów nowożytnej literatury polskiej. Niepodobna abstrahować od podstawowej materii historycznej (dzieje polityczne) oraz teoretycznoliterackiej (rytm, rym, wiersz, proza).

Wykład ma za zadanie:
- przekazanie wiedzy o głównych problemach nowożytnej literatury polskiej i dziejów Polski
- uświadomienie, że analizowane na wykładach teksty tworzyli ludzie, którzy przeważnie żyli w innych epokach, jednak są one czytane dziś – toteż przeszłość jakby istnieje w teraźniejszości (wiedzie swe życie po życiu).

Problematyka kolejnych wykładów:
1. Anonimowa pieśń religijna: „Bogurodzica”
2. Mikołaj Rej, „Żywot człowieka poczciwego”
3. Jan Kochanowski, „Fraszki”
4. Jan Kochanowski, „Odprawa posłów greckich”
5. Jan Kochanowski, „Treny”
6. Mikołaj Sęp Szarzyński, „Rytmy”
7. Jan Andrzej Morsztyn, „Lutnia”
8. Wespazjan Kochowski, „Psalmodia polska”
9. Wacław Potocki, „Ogród fraszek”
10. Stanisław Konarski, „O skutecznym rad sposobie”
11. Ignacy Krasicki, „Do króla”
12. Ignacy Krasicki, „Bajki i przypowieści”
13. Ignacy Krasicki, „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”
14. Józef Wybicki, „Mazurek Dąbrowskiego”
15. Franciszek Ksawery Dmochowski, „Sztuka rymotwórcza”

Punkt wyjścia: „Inny jest zwierciadłem, w którym możemy się przeglądać” (Ryszard Kapuściński). Wykład ma służyć cudzoziemcom, którzy pragną poznać literaturę polską w jej związkach z dziejami politycznymi.
Najogólniejszy porządek chronologiczny wykładu: od Jana Kochanowskiego do Czesława Miłosza. Teksty stanowiące materię poszczególnych zajęć oraz problemy w owych tekstach zawarte nie wyczerpują bynajmniej tzw. „całości”, jaką powinna stawać się historia literatury polskiej – zważywszy liczbę spotkań: byłoby to niemożliwe. Innymi słowy: w głowach słuchaczy teksty podejmowane w toku zajęć z czasem coraz mocniej powinny współtworzyć najogólniejszy obraz dziejów nowożytnej literatury polskiej. Niepodobna abstrahować od podstawowej materii historycznej (dzieje polityczne) oraz teoretycznoliterackiej (rytm, rym, wiersz, proza).

Wykład ma za zadanie:
- przekazanie wiedzy o głównych problemach nowożytnej literatury polskiej i dziejów Polski
- uświadomienie, że analizowane na wykładach teksty tworzyli ludzie, którzy przeważnie żyli w innych epokach, jednak są one czytane dziś – toteż przeszłość jakby istnieje w teraźniejszości (wiedzie swe życie po życiu).

Problematyka kolejnych wykładów:
1. Anonimowa pieśń religijna: „Bogurodzica”
2. Mikołaj Rej, „Żywot człowieka poczciwego”
3. Jan Kochanowski, „Fraszki”
4. Jan Kochanowski, „Odprawa posłów greckich”
5. Jan Kochanowski, „Treny”
6. Mikołaj Sęp Szarzyński, „Rytmy”
7. Jan Andrzej Morsztyn, „Lutnia”
8. Wespazjan Kochowski, „Psalmodia polska”
9. Wacław Potocki, „Ogród fraszek”
10. Stanisław Konarski, „O skutecznym rad sposobie”
11. Ignacy Krasicki, „Do króla”
12. Ignacy Krasicki, „Bajki i przypowieści”
13. Ignacy Krasicki, „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”
14. Józef Wybicki, „Mazurek Dąbrowskiego”
15. Franciszek Ksawery Dmochowski, „Sztuka rymotwórcza”

Literatura propedeutyczna:
J. Tomkowski, „Najkrótsza historia literatury polskiej”, Warszawa 2015.
Literatura:
M. Popiel, T. Bilczewski, S. Bill, „Światowa historia literatury polskiej”, Kraków 2020.
A. Nasiłowska, „Historia literatury polskiej”, Warszawa 2019.

Literatura propedeutyczna:
J. Tomkowski, „Najkrótsza historia literatury polskiej”, Warszawa 2015.
Literatura:
M. Popiel, T. Bilczewski, S. Bill, „Światowa historia literatury polskiej”, Kraków 2020.
A. Nasiłowska, „Historia literatury polskiej”, Warszawa 2019.

Literatura propedeutyczna:
J. Tomkowski, „Najkrótsza historia literatury polskiej”, Warszawa 2015.
Literatura:
M. Popiel, T. Bilczewski, S. Bill, „Światowa historia literatury polskiej”, Kraków 2020.
A. Nasiłowska, „Historia literatury polskiej”, Warszawa 2019.

Literatura propedeutyczna:
J. Tomkowski, „Najkrótsza historia literatury polskiej”, Warszawa 2015.
Literatura:
M. Popiel, T. Bilczewski, S. Bill, „Światowa historia literatury polskiej”, Kraków 2020.
A. Nasiłowska, „Historia literatury polskiej”, Warszawa 2019.

Metody i kryteria oceniania.
Pierwszy etap: w podanym zawczasu terminie wszyscy studenci jednocześnie piszą eseje na podany im temat (czcionka Times New Roman 12, interlinia 1,5, format docx) i bezzwłocznie przesyłają je jako załączniki do maili na adres: obremski@umk.pl. Drugi etap: w zawczasu uzgodnionym terminie eseje są przedmiotem rozmowy (MS Teams) i po niej zostaje wystawiona końcowa ocena.
Praca egzaminacyjna i rozmowa pozwolą sprawdzić:
- wiedzę na temat wybranych problemów nowożytnej literatury polskiej (K_W03)
- wiedzę o pozaliterackich (historycznych) kontekstach nowożytnej literatury polskiej – kształtujących procesy jej tworzenia i odbioru (K_W04)
- umiejętności analizy i interpretacji dzieł literackich z różnych epok historycznoliterackich (K_U02)
- świadomość zakresu i statusu nowożytnej literatury polskiej oraz jej miejsca w dziejach Polski (K_K01).

Metody i kryteria oceniania.
Pierwszy etap: w podanym zawczasu terminie wszyscy studenci jednocześnie piszą eseje na podany im temat (czcionka Times New Roman 12, interlinia 1,5, format docx) i bezzwłocznie przesyłają je jako załączniki do maili na adres: obremski@umk.pl. Drugi etap: w zawczasu uzgodnionym terminie eseje są przedmiotem rozmowy (MS Teams) i po niej zostaje wystawiona końcowa ocena.
Praca egzaminacyjna i rozmowa pozwolą sprawdzić:
- wiedzę na temat wybranych problemów nowożytnej literatury polskiej (K_W03)
- wiedzę o pozaliterackich (historycznych) kontekstach nowożytnej literatury polskiej – kształtujących procesy jej tworzenia i odbioru (K_W04)
- umiejętności analizy i interpretacji dzieł literackich z różnych epok historycznoliterackich (K_U02)
- świadomość zakresu i statusu nowożytnej literatury polskiej oraz jej miejsca w dziejach Polski (K_K01).

Metody i kryteria oceniania.
Pierwszy etap: w podanym zawczasu terminie wszyscy studenci jednocześnie piszą eseje na podany im temat (czcionka Times New Roman 12, interlinia 1,5, format docx) i bezzwłocznie przesyłają je jako załączniki do maili na adres: obremski@umk.pl. Drugi etap: w zawczasu uzgodnionym terminie eseje są przedmiotem rozmowy (MS Teams) i po niej zostaje wystawiona końcowa ocena.
Praca egzaminacyjna i rozmowa pozwolą sprawdzić:
- wiedzę na temat wybranych problemów nowożytnej literatury polskiej (K_W03)
- wiedzę o pozaliterackich (historycznych) kontekstach nowożytnej literatury polskiej – kształtujących procesy jej tworzenia i odbioru (K_W04)
- umiejętności analizy i interpretacji dzieł literackich z różnych epok historycznoliterackich (K_U02)
- świadomość zakresu i statusu nowożytnej literatury polskiej oraz jej miejsca w dziejach Polski (K_K01).

Metody i kryteria oceniania.
Pierwszy etap: w podanym zawczasu terminie wszyscy studenci jednocześnie piszą eseje na podany im temat (czcionka Times New Roman 12, interlinia 1,5, format docx) i bezzwłocznie przesyłają je jako załączniki do maili na adres: obremski@umk.pl. Drugi etap: w zawczasu uzgodnionym terminie eseje są przedmiotem rozmowy (MS Teams) i po niej zostaje wystawiona końcowa ocena.
Praca egzaminacyjna i rozmowa pozwolą sprawdzić:
- wiedzę na temat wybranych problemów nowożytnej literatury polskiej (K_W03)
- wiedzę o pozaliterackich (historycznych) kontekstach nowożytnej literatury polskiej – kształtujących procesy jej tworzenia i odbioru (K_W04)
- umiejętności analizy i interpretacji dzieł literackich z różnych epok historycznoliterackich (K_U02)
- świadomość zakresu i statusu nowożytnej literatury polskiej oraz jej miejsca w dziejach Polski (K_K01).