Oferta własna uczelni. Do wyboru. Ścieżka specjalizacyjna: Aktywna rehabilitacja 1800-F5-OWUDWSSAR-SJ

Zajęcia prowadzone w formie ćwiczeń. W trakcie ćwiczeń studenci uczą się, że osoby niepełnosprawne po zakończeniu postępowania medycznego i rehabilitacji w warunkach szpitalnych zostają wypisane do swoich domów i często pozostawione bez pomocy. Można by nawet powiedzieć, że pozostają „uwięzione” w swoich domach – odgrodzone barierami architektonicznymi są izolowane społecznie. „Bycie niepełnosprawnym oznacza nieustanną konfrontację z problemami w codziennym funkcjonowaniu w rodzinie, w pracy, w urzędzie, na ulicy. Bycie niepełnosprawnym to częste zmaganie się z życiem w izolacji i na marginesie społeczeństwa.
Na program Aktywnej Rehabilitacji składają się działania aktywizujące i stymulujące do zmian w różnych aspektach życia osób niepełnosprawnych ruchowo. Aktywna Rehabilitacja jest definiowana jako zintegrowany system działań w obrębie rehabilitacji środowiskowej, zmierzający do maksymalnego usprawniania osób po urazach rdzenia kręgowego lub innych incydentach, za pomocą środków fizycznych i wiedzy, w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych, a poprzez to umożliwienie im jak najbardziej godnego, pełnego i dającego zadowolenie funkcjonowania w społeczeństwie. Opisane działania mają na celu zminimalizowanie takich zjawisk, jak alienacja, nietolerancja, wykluczenie społeczne, stygmatyzacja. Należy podkreślić, że istotnym, a zarazem wyróżniającym się aspektem działań Aktywnej Rehabilitacji jest to, że opierają się one na koncepcji wzorca osobowego.
Równie ważna jest też pozytywna relacja społeczna, a więc różnego rodzaju wsparcie świadczone osobom z ograniczoną sprawnością, mające na celu mobilizowanie sił, potencjałów i zasobów osób niepełnosprawnych, aby mogli sami sobie radzić ze swoimi problemami. Aktywizacja społeczna jest zewnętrznym działaniem mobilizującym do podjęcia aktywności przez osoby niepełnosprawne, do wykorzystania własnych możliwości, zdolności, do uruchomienia procesu aktywnego włączania się w życie społeczne.
Fundacja Aktywnej Rehabilitacji (FAR) jest największą w Polsce organizacją pozarządową, która od 1988 r. zajmuje się specjalistyczną rehabilitacją osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Powstała z inicjatywy „wózkowiczów dla wózkowiczów”, bowiem to oni najlepiej rozumieją możliwości i potrzeby innych osób niepełnosprawnych. Działania programu Aktywnej Rehabilitacji opierają się na modelu biopsychospołecznym. Do osób niepełnosprawnych zalicza się w nim osoby z długotrwale obniżoną sprawnością fizyczną, umysłową, intelektualną lub sensoryczną, która w interakcji z różnymi barierami może ograniczać ich pełne i efektywne uczestnictwo w życiu społecznym na równych zasadach z innymi obywatelami.
U podstaw Aktywnej Rehabilitacji leży przekonanie, że w każdym człowieku drzemią siły, potencjał pozwalający na przezwyciężenie następstw niepełnosprawności, na podjęcie aktywności społecznej i zawodowej. Jest to wzięcie odpowiedzialności za siebie, za swój rozwój osobisty, rozwój społeczny. Podstawowa zasada polega na tym, by nic nikomu nie narzucać, do niczego nie zmuszać. Osoba niepełnosprawna sama musi dokonać wyboru. Rolą ludzi zaangażowanych w działania jest nawiązanie kontaktu z osobami niepełnosprawnymi, udzielenie wsparcia, oferowanie wszechstronnej pomocy, pokazanie możliwości wypełniania różnorakich ról społecznych. Aktywność Rehabilitacyjna opiera się na trzech filarach: wczesna interwencja / rekrutacja; wprowadzenie/obozy, szkolenia; kontynuacja/zajęcia regionalne, kursy, programy. Charakterystycznymi punktami Aktywnej Rehabilitacji, mającymi na celu budzenie sił społecznych i chęci do zmian, są takie elementy, jak: działanie poprzez wzorzec osobowy, działania fizjoterapeutów pierwszego kontaktu będące formą wczesnej interwencji, aktywny wózek, aktywizacja poprzez sport, aktywizacja zawodowa i społeczna.
Dzięki uprawianiu sportu uzyskiwana jest samodzielność, niezależność i samorealizacja. Sport pomaga pokonać zniechęcenie i niepewność, daje satysfakcję z pokonywania swoich słabości, pozwala zachować dobrą formę fizyczną i psychiczną, a rywalizacja wyzwala siłę do pracy. Uczestnictwo w zajęciach sportowych stwarza okazje do nawiązywania nowych kontaktów, wchodzenia w nowe relacje społeczne, tak często ograniczone poprzez powstałą niepełnosprawność. Możliwość poznania innych osób niepełnosprawnych, ich zainteresowań, pasji, sukcesów w pracy zawodowej, osiągnięć sportowych czy innych życiowych dokonań, daje szansę na dostrzeżenie w sobie potencjału do rozwoju, do kształtowania w sobie wielowymiarowości własnego wizerunku, nie tylko ograniczającego się do stereotypu osoby niepełnosprawnej.

Wiedza i umiejętności nabyte na zajęciach są przydatne w prowadzeniu pacjentów z uszkodzonym centralnym układem nerwowym oraz doborem odpowiednich aktywności ruchowych.
Student dowiaduje się na temat prowadzenia zajęć, które mogą być prowadzone indywidualnie lub grupowo. W przypadku zajęć grupowych prowadzący może zaproponować jednakowe zadanie dla każdego z uczestników lub rozdzielić różne zadania, w zależności od rodzaju i stopnia deficytu. Różnorodne formy aktywności w procesie rehabilitacji osób zmagających się z chorobami neurologicznymi początkowo pozwalają na odtworzenie podstawowych czynności dnia codziennego, umożliwiają wykonywanie coraz bardziej złożonych aktywności, a w wielu przypadkach pozwalają na ich doskonalenie oraz wdrożenie w życie poza salą terapeutyczną. Taka forma terapii daje również szansę na odkrycie nowych zainteresowań i zdolności. Wszystkie te elementy pozwalają uczestnikom na jak najpełniejszy powrót do sprawności i aktywności w życiu społecznym.