Egzegeza Nowego Testamentu 1571-EGNT-P-PST

W punkcie wyjścia zakładana jest wiedza biblijna na poziomie studiów magisterskich. Wykład jest poświęcony naukowej interpretacji Apokalipsy Świętego Jana, ostatniej księgi Pisma Świętego. Apokalipsa została napisana dla Kościoła u schyłku I wieku. Powstawała etapami. Apostoł miał widzenie na wyspie Patmos, dokąd został zesłany karnie za rządów Domicjana. Bezpośrednimi adresatami Apokalipsy byli chrześcijanie w Azji Mniejszej, dla których św. Jan był metropolitą, będąc biskupem Efezu. Życie mieszkańców Janowej metropolii było skomplikowane. Przyczyny były następujące: synkretyzm religijny, religia misteriów, działalność synagogi żydowskiej, chrześcijanie byli wyznawcami religii zakazanej (religio illicita). W tych warunkach potrzebowali szczególnego wsparcia. Udzielił im go sędziwy Apostoł, ukazując im objawienie, jakie otrzymał od Chrystusa na Patmos.
W Księdze posługuje się św. Jan gatunkiem literackim apokaliptyczno-prorockim. Apokalipsa jest jedynym nowotestamentalnym dziełem apokaliptycznym. Jako forma literacka jest pełna symboli. Głosi bliski sąd i nastanie wiecznego szczęścia, nadejście ery mesjańskiej. Objawienia są udzielane za pomocą wizji, które widzący opisuje, posługując się obrazami, symbolami i liczbami. Apostoł słyszy potężny głos: „co widzisz, w księdze napisz i poślij siedmiu Kościołom”
Cel napisania Apokalipsy: jest deklaracją chrześcijańskiej wiary oraz manifestem skierowanym przeciw oficjalnemu pogaństwu Rzymu. Została napisana dla pocieszenia i umocnienia chrześcijan pośród prześladowań. Apokalipsa to jest wielkie dzieło sztuki. Jest jedną z najbardziej fascynujących ksiąg Nowego Testamentu. Powstała w obliczu kryzysu i dotyczy konkretnych wydarzeń historycznych. Tradycja, chociaż uważała całość Apokalipsy za adresowaną do siedmiu Kościołów Azji Mniejszej, to jednak wydobyła na jaw różne odcienie powszechności w symbolicznej liczbie „siedem”, mianowicie: jedność w mnogości - uni Ecclesiae septiformi (Prymazjusz VI w.), powszechność zastosowań - quod uni dicit, omnibus dicit (św. Wiktoryn +304, pierwszy egzegeta łaciński), stałą aktualność - per has septem ecclesias omni Ecclesiae scribit (Beda Venerabilis +735). Stąd treść zawarta w Apokalipsie ma znaczenie nie tylko ograniczone do wymienionych w niej historycznych kościołów, lecz jest trwała, zawsze i wszędzie aktualna. Jest księgą krzepiącą nadzieję, że działanie zła jest czasowe, ostateczne dobro odniesie zwycięstwo.