Metoda problemowa w szkole ponadpodstawowej 1202-H-MPwSP-S2

W wąskim ujęciu ograniczonym do samego opisu metod i technik
kształcenia mianem klasycznej metody problemowej określa się ideę
J.Dewey'a. W jego systemie pedagogicznym problem był punktem
centralnym,więc była to nie tyle metoda,ile strategia kształcenia.
Jej istotą było rozwijanie myślenia produktywnego uczniów, które
miało prowadzić do uczenia się poprzez pokonywanie trudności oraz rozwiązywania zadań,głownie o charakterze praktycznym. Efektem
bezpośrednim było nie tylko wykonanie zadania,lecz także uczenie
się poprzez transfer wiedzy (fakty,pojęcia,reguły) i umiejętności
(rozwiązywania problemów). Oprócz wiedzy i umiejętności myślenie produktywne rozwija nastawienie na wyszukiwanie i rozwiązywanie
problemów traktowanych jako wyzwania. Do tak pojmowanego
nauczania problemowego stosuje się dziś wiele metod, których
wspólnym mianownikiem jest własna praca uczniów ukierunkowana
przez nauczyciela na rozwiązanie konkretnych problemów.

Całkowity nakład pracy studenta

Za opanowanie efektów uczenia się przypisanych do przedmiotu student uzyskuje 3 punkty ECTS, co odpowiada 90 godzinom pracy studenta: Godziny realizowane z udziałem nauczycieli (45 godz. 1,5 ECTS): – udział w ćwiczeniach – 30 godz. 1 ECTS – konsultacje z nauczycielem akademickim – 15 godz. 0,5 ECTS Czas poświęcony na pracę indywidualną studenta (45 godz. 1,5 ECTS): – przygotowywania się do dyskusji, sporządzania notatek, zapoznania się z literaturą przedmiotu – 15 godz. 0,5 ECTS – przygotowanie prezentacji – 15 godz. 0,5 ECTS – przygotowanie recenzji artykułu – 15 godz. 0,5 ECTS

Efekty uczenia się - wiedza

wiedza: K_W01 zna genezę i teoretyczne podstawy tzw. klasycznej metody problemowej oraz tzw. strategii nauczania problemowego;D.1/E.1.W.3 K_W04 zna najważniejsze metody oraz techniki rozwiązywania różnego typu problemów występujących na gruncie nauk społecznych i odpowiadających im przedmiotów szkolnych; D.1/E.1.W.6

Efekty uczenia się - umiejętności

Umiejętności: K_U01 potrafi poprawnie poprowadzić tzw.lekcję problemową stosując najbardziej odpowiednie do rozwiązania danego problemu metody i techniki dydaktyczne; D.1/E.1.U.7

Efekty uczenia się - kompetencje społeczne

K_U01 potrafi poprawnie poprowadzić tzw.lekcję problemową stosując najbardziej odpowiednie do rozwiązania danego problemu metody i techniki dydaktyczne; D.1/E.1.U.7

Metody dydaktyczne

wykład, rozmowa nauczająca, pokaz z opisem, analiza SWOT, różnego rodzaju dyskusje, metaplan, i inne

Wymagania wstępne

Wiedza podstawowa z dydaktyki historii na poziomie kształcenia ponadpodstawowego

Koordynatorzy przedmiotu

Małgorzata Strzelecka

Kryteria oceniania

Obecność i aktywność na zajęciach (D.1/E.1.W1, D.1/E.1.W2, D.1/E.1.W12, D.1/E.1.W13, D.1/E.1.W15, D.1/E.1.W20, D.1/E.1.K8, D.1/
E.1.K5).
Przygotowanie i prezentacja wytworzonych pomocy własnych dydaktycznych (D.1/E.1.W11, D.1/E.1.W14, D.1/E.1.W3, D.1/E.1.W12, D.1/E.1.W13, D.1/E.1.W15, D.1/E.1.W20, D.1/E.1.1, D.1/E.1.2, D.1/E.1.3, D.1/E.1.U4, D.1/E.1.U5, D.1/E.1.U6, D.1/E.1.U7).

Kryteria oceniania:
– obecność i aktywność na zajęciach,
– przygotowanie, wygłoszenie z pokazem oraz omówieniem prezentacji w zakresie wybranego analizowanego podczas zajęć problemu,

Ocena końcowa stanowi średnią z uzyskanych ocen.
Skala ocen:
4,75–5,00 bardzo dobry
4,25–4,74 dobry plus
3,75–4,24 dobry
3,25–3,74 dostateczny plus
2,75–3,24 dostateczny

Praktyki zawodowe

nie dotyczy

Literatura

literatura podstawowa:
Dewey J., Demokracja i wychowanie. Wprowadzenie do filozofii wychowania, Wrocław 1972
Brunner J., W poszukiwaniu teorii nauczania, Warszawa 1974
Okoń W., Nauczanie problemowe we współczesnej szkole, Warszawa 1987
Arends R.I., Uczymy się nauczać, Warszawa 1994

literatura uzupełniająca:
Davies R.H.,Alexander L.T.,Yelon S.L., Konstruowanie systemu kształcenia. Jak doskonalić nauczanie? Warszawa 1983
Denek K., Wartości i cele edukacji szkolnej, Poznań-Toruń 1994
Dobrołowicz W., Myśleć intuicyjnie, Warszawa 1995
Góralski A., Twórcze rozwiązywanie zadań, Warszawa 1989
Kozielecki J., Rozwiązywanie problemów, Warszawa 1969
Kruszewski K., 45 minut.Prawie cała historia pewnej lekcji, Warszawa 1993
Kupisiewicz Cz., Podstawy dydaktyki ogólnej, Warszawa 1994
Okoń W., Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa 1987
Szymański M.S., Twórczość i style poznawcze uczniów, W-wa1987
Tomaszewski T., Ślady i wzorce, Warszawa 1984
Sztuka nauczania. Czynności nauczyciela, (red.) K.Kruszewski, Warszawa 1995
Brudnik E., Moszyńska A., Owczarska B.,Ja i mój uczeń pracujemy
aktywnie. Przewodnik po metodach aktywizujących, Kielce 2000
Taraszkiewicz M., Jak uczyć lepiej czyli refleksyjny praktyk w działaniu

Więcej informacji

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

Strona przedmiotu 1202-H-MPwSP-S2 w USOSweb