Paleografia ruska i neografia rosyjska 1202-A-PRNR-S1

Alfabet starocerkiewnosłowiański, sięgający genezą drugiej połowy IX w., jest jednym z dwóch alfabetów słowiańskich. Drugi z nich, zwany głagolicą od początku używany był na bardzo ograniczonym obszarze i współcześnie praktycznie nie jest stosowany.
Teksty cyrylickie na ziemiach polskich stanowią spory odsetek źródeł pisanych zgromadzonych w zasobach archiwalnych i zbiorach bibliotecznych. Dlatego też absolwenci kierunku archiwistyka i zarządzanie powinni być przygotowani do pracy, na tego rodzaju materiałach. W okresie staropolskim cyrylica była rozpowszechniona na ziemiach ruskich i litewskich w kancelariach różnych instytucji życia publicznego (kancelarie grodzkie, ziemskie, trybunalskie, miejskie, kościelne i prywatne), jak również na ziemiach Korony, szczególnie wschodniej części, a przede wszystkim kancelarii królewskiej.
Nowsza odmiana cyrylicy, zwana powszechnie "grażdanką", pojawiła się powszechnie na ziemiach polskich wraz z administracją rosyjską od ddrugiej połowy XVIII w. i funkcjonowała od pewnego momentu jako język urzędowy do I wojny światowej. Stąd też duża część zachowanych źródeł archiwalnych z tego okresu wymaga znajomości języka rosyjskiego.
W trakcie zajęć studenci zapoznają się z tekstami cyrylickimi z okresu od XV do XX w., będącymi wytworem różnych kancelarii, reprezentujących większość typów urzędów i instytucji działających na ziemiach polskich tego okresu.