Zwyczaje funeralne w średniowiecznej Polsce 1201-OG-ZPSP

Obrzędy pogrzebowe stanowią ważną część społecznych zachowań człowieka, charakteryzujących wszystkie grupy ludzi bez względu na miejsce i czas. Szczególnie rozbudowany system wierzeń eschatologicznych oraz rytuałów funeralnych odnosi się do społeczności okresu średniowiecza, w którym na ziemiach polskich stosowano zarówno kremację, jak i inhumację. Bardzo interesująco wygląda proces przejścia od palenia ciał zmarłych do ich grzebania w ziemi, co często łączy się ze stopniową chrystianizacją społeczności Barbaricum oraz procesami państwotwórczymi. Wiele zachowań ma charakter standardowy, typowy dla całej chrystianizowanej Europy, jednak można również w okresie średniowiecza wskazać szereg różnic charakteryzujących mieszkańców ziem dzisiejszej Polski oraz sąsiednich obszarów. Różnice te mają charakter kulturowy, obrzędowy oraz społeczny. Poznanie zwyczajów funeralnych wydaje się być jednym z ważniejszych zadań, jakie stawiają sobie badacze historii średniowiecza, dotyczy to w równym stopniu archeologów, etnologów, antropologów czy historyków. Szczególną rolę mają w tym zakresie badania archeologiczne, które dostarczają źródeł do studiów tej niezwykle interesującej problematyki. Wśród wielu zagadnień składających się na badania obrzędów pogrzebowych składają się takie kwestie jak miejsce nekropoli w przestrzeni osadniczej, wygląd ceremonii pogrzebowej w czasach przedchrześcijańskich, tzw. plemiennych oraz w okresie po dokonaniu konwersji religijnej i przyjęciu chrześcijaństwa. Następnie traktowanie zmarłych, niestandardowe zachowania, itd. W badaniach tych pomocne są historia, etnografia, antropologia kulturowa, antropologia i wiele innych dyscyplin naukowych. To wszystko sprawia, że kultura funeralna jest nieocenioną skarbnicą wiedzy o przeszłych społecznościach, nie tylko w kwestiach odnoszących się do praktyk pogrzebowych.